Ik had nog maar één keer in mijn leven gevist. Het was tijdens een verlengd verblijf op het eiland Ko Lipe in Thailand . Enkelen van ons hadden een boot gehuurd om het nabijgelegen nationale park en de eilanden te verkennen. Voor de lunch ging onze Thaise kapitein erop uit om vis te vangen. Ik was een van de weinigen die met hem meeging, en ieder van ons kreeg de kans iets te vangen.
Ons vissen gebeurde op de ouderwetse manier: een haak vastgemaakt aan een lijn die in het water werd gegooid. Erg makkelijk. Onze lunch terwijl ik aan de lijn stond. Ik had voor iedereen een mooie vis gevangen, maar wist daarbij mijn vinger open te snijden. Een bitterzoete overwinning.
Nu, in Nieuw-Zeeland, besloten mijn vrienden en ik om te gaan vissen. Ik ben er geen fan van – ik vind het wachten saai – maar ik ben wel een fan van drinken op meren met mijn vrienden.
Forelvissen in Taupo , Nieuw-Zeeland was een heel andere ervaring dan die keer in Thailand.
In plaats van met de lijn te vissen in een open lange boot, gingen we met een moderne, met sonar uitgeruste boot, een norse maar hilarische kapitein en zeer hightech hengels.
Na de lunch gingen we het meer in en gingen op zoek naar forel. We waren een echte Verenigde Naties van vissers – ik uit de VS, mijn vrienden uit Duitsland, Zweden, Ierland en Australië, en onze norse Kiwi-kapitein – die een middag op het meer wilden doden, evenals wat vis voor het avondeten.
Onze jacht verliep aanvankelijk niet zo goed. Nadat onze kapitein hightech apparatuur en gewichten had gebruikt om de lijnen 30 meter onder het oppervlak te laten vallen, reden we rond, wachtend op onze eerste hap, waarbij we allemaal een lijn uitkozen om te gebruiken. Daarna hebben we langer gewacht. En langer. Uiteindelijk gingen we, verveeld en met een biertje in de hand, naar het bovendek en genoten van het uitzicht.
En wat een uitzicht was het.
Taupo is mijn favoriete plek in Nieuw-Zeeland. Het gebied is absoluut adembenemend. De stad ligt aan het grootste meer van het land en vanaf daar kun je Mount Ngauruhoe (Mount Doom uit The Lord of the Rings ) en Mount Tongariro (de locatie van de grootste eendaagse wandeling van het land) zien. In de buurt heb je warmwaterbronnen en de verbazingwekkende Huka-watervallen, waar het water extreem blauw is, alsof je naar een ijsberg kijkt.
Ik hield van Taupo, en nog meer hield ik ervan om buiten op het meer te zitten, rond te cruisen, van de zon te genieten, naar de andere boten te kijken en me te verwonderen over de bergen in de verte.
Of we wel of geen vis vingen, deed er niet toe. We hadden een perfecte dag.
We hadden de boot voor twee uur gehuurd, en hoe meer tijd verstreek, hoe minder het leek alsof we iets zouden vangen. Onze kapitein raakte steeds geïrriteerder en vloekte over het feit dat hij er een hekel aan had om leeg terug te gaan. Hij probeerde ons te kalmeren met nog een paar biertjes, maar het gebrek aan vis leek hem eigenlijk meer te storen dan dat het ons hinderde. En toen we naar hem luisterden over de lokale cultuur, zagen we het: een ruk aan een van de lijnen. Dan nog een trekje. We hadden twee vissen.
En een van die vissen was van mij. Het was tijd om de tweede vis van mijn leven te vangen. Alleen had ik geen idee wat ik moest doen. Ik had nog nooit een haspel gebruikt.
“Hoe haal ik het binnen?” Ik heb gevraagd.
“Geen domme vragen!” schreeuwde de kapitein. “Je haalt hem binnen door aan het wiel te draaien!” ‘ zei hij, boos naar de staaf wijzend.
‘Oké, ik heb dit nog nooit eerder gedaan,’ zei ik.
Daar zat ik dan, mijn forel binnenhalend. Het leverde niet veel problemen op, en al snel had ik het op de boot. Mijn vriend heeft ook zijn vis binnengehaald. Onze kapitein zorgde voor de rest, doodde de vis, waarschuwde mij voor mijn beginnersgedrag in de manier waarop Kiwi’s kinderen zijn (omdat het hen iets kan schelen), en riep de dag uit tot een succes. We hadden twee behoorlijk grote vissen voor het avondeten.
Op weg terug naar de haven was onze kapitein een en al glimlach en blij dat we iets hadden gevangen, ook al waren het niet de grootste forellen die er zijn. Het was een opwindende dag op het meer, de zon scheen nog steeds en de lucht was fris toen de dag ten einde liep.
Die avond namen we onze vis mee naar een van de restaurants aan het meer, waar ze ze voor ons stripten en kookten. Het was beter dan welke maaltijd dan ook die in de keuken van een hostel werd bereid. Met vis en wijn en het meer op de achtergrond waren we tevreden met onze dag. Het was er een voor in de boeken… en het blijft een van mijn favoriete dagen gedurende mijn hele tijd in het land.
OPMERKING: Om een visser te vinden, gaat u gewoon naar de kade en vraagt u rond. U hoeft geen dure rondleidingen te maken; ze zijn afzetterij. Tal van vissers aan de kade zullen je meenemen. Over het tarief kunt u onderhandelen. Het is makkelijker en leuker!
