Ik was bang. Terwijl ik mijn koffers pakte, schoten al deze zorgen door mijn hoofd: zou reizen net zo leuk en zorgeloos zijn als vóór de coronacrisis? Zouden er nog steeds mensen logeren? Hoe zou die sfeer zijn? Zou ik me nog herinneren hoe ik moest reizen?
Zeker, ik was opgewonden. Ik ging naar Griekenland , een bestemming die ik al tien jaar niet meer had bezocht!
Maar als de wereld weer gaat reizen – zoals ik weer ga reizen – zou het dan zo anders zijn dat ik de ervaring niet meer zou herkennen?
En hoe zit het met Griekenland zelf? Hoe anders zou het zijn na zo lang, niet alleen vanwege de hausse aan influencer-selfies van de eilanden, maar ook vanwege een jaar zonder toerisme?
Vóór elke reis maakt mijn bange innerlijke zelf zich zorgen over alles wat er mis kan gaan. Het schreeuwt mijn aanhoudende angsten en zorgen over, nou ja, alles. Ik laat deze angsten mij er niet van weerhouden om te reizen , maar zelfs na al die jaren onderweg is de oude ik nog steeds in mijn achterhoofd, piekerend over van alles.
Het blijkt dat reizen net zoiets is als fietsen. Zodra ik op het vliegveld van Athene landde, gingen mijn hersenen op de automatische piloot en voor ik het wist, las ik in de metro naar de stad een boek alsof ik het al een miljoen keer eerder had gedaan.
Omdat ik had. Metro’s werken in principe overal ter wereld hetzelfde.
En al die zorgen? Ze waren voor niets. Reizen in het tijdperk van COVID betekent alleen maar meer papierwerk en zo nu en dan een masker. Vóór mijn vlucht moest ik mijn vaccinatiekaart en het bewijs dat ik het Griekse gezondheidsscreeningsformulier had ingevuld laten zien, en een spervuur van aanvullende vragen beantwoorden. Maskers waren verplicht in het vliegtuig en er waren documentcontroles toen je landde. En er zijn gezondheidsformulieren die moeten worden ingevuld voordat u een veerboot neemt.
Maar verder is al het andere (grotendeels) hetzelfde. Als je momenteel door Griekenland reist, zie je niet veel mensen die maskers dragen. Het is te warm en de meeste mensen (althans op de eilanden) zijn gevaccineerd. Servers, buschauffeurs, sommige hotelmedewerkers en taxichauffeurs dragen ze ongeveer 50% van de tijd. Als je een museum of openbaar gebouw binnengaat, ben je verplicht deze te dragen, maar het is niet gebruikelijk dat mensen in het openbaar met maskers rondlopen.
Griekenland is net zo magisch als ik het me herinner. Het is nog steeds het land van brandende zonnen, schilderachtige landschappen, olijfgaarden, azuurblauw water dat naar je lonkt, gemoedelijke inwoners die zo snel en krachtig praten dat je denkt dat Grieken alleen communiceren door te schreeuwen, verfrissende wijnen en buitenaardse wijnen. eten met een variëteit waar geen einde aan lijkt te komen. (En tien jaar later is Griekenland nog steeds ongelooflijk betaalbaar.*)
Ik zit nu in mijn derde week hier. Ik begon in Athene voordat ik snel naar Naxos, Ios en Santorini vertrok en vervolgens op Kreta aankwam, waar ik nu ben.
Naxos, mijn favoriete eiland in de Cycladen, is nog steeds zo rustig als altijd, maar er zijn meer winkels, strandbars en boetiekhotels die zich richten op een rijkere klantenkring. Gelukkig is het eiland zo groot dat mensen zich gemakkelijk kunnen verspreiden; er is bijna nooit publiek.
Santorini is veel meer ontwikkeld, met meer boetiekhotels, chique eetgelegenheden en bougie-wijnhuizen. En de prijzen en drukte zijn net zo gek als ik me herinner (hoewel niet zo veel als Mykonos ). Zoals ik op mijn Instagram zei , ben ik geen grote fan van dit eiland. Er zijn gewoon te veel mensen geconcentreerd in een ruimte die hen niet kan huisvesten.
Maar de drukte die op het eiland neerdaalt, is nog steeds redelijk gedempt vergeleken met de normen van vóór COVID. Er zijn elke dag minder cruiseschepen en niet zoveel vaste reizigers. Als ik het nu druk vind, kan ik me niet eens voorstellen hoe druk het vóór COVID moet zijn geweest.
En de hostelscène waar ik me zo zorgen over maakte? In heel Griekenland woedt het nog steeds. Hostels zijn nog steeds de drukte van energie die ze vroeger waren. Natuurlijk zijn ze niet zo druk als voorheen, maar ik kan wel zeggen dat het hostelleven niet is vernietigd door COVID. Hoewel sommige hostels het aantal mensen in slaapzalen beperken, zijn de hostels behoorlijk druk geweest met veel backpackers die andere reizigers willen ontmoeten.
Over het geheel genomen heb ik niet het gevoel dat Griekenland zoveel veranderd is. Zeker, creditcards worden nu algemeen geaccepteerd, de prijzen zijn iets hoger en er zijn meer luxe dingen voor toeristen, maar de essentie ervan is niet veranderd. Het heeft nog steeds hetzelfde karakter.
(En Kreta? Wauw. Wat een ongelooflijke plek. Ik ben blij dat ik hier eindelijk ben aangekomen. Maar daarover later meer in een langere post over dit eiland.)
Terug zijn in Griekenland heeft me herinnerd aan het plezier van reizen. Zittend aan de waterkant, duikend in een vis met een glas witte wijn, voelde ik me zo blij. Ik voedde mijn lichaam, maar wat nog belangrijker was, ik voedde mijn ziel. Griekenland is het tegengif geweest voor de malaise die ik heb gevoeld sinds het begin van de pandemie.
Dat jaar plus afdrijven ontzegde mij mijn passie in het leven: reizen. Wat doe je als je niet meer kunt doen waar je van houdt? Het was niet zo dat ik had besloten met pensioen te gaan. Ik werd gedwongen een pauze te nemen.
Nu ben ik er weer mee bezig en heb al ontdekt dat er simpelweg niet genoeg tijd is om alles te doen wat ik wil. Mijn maand in Griekenland lijkt vijf weken te worden, en terwijl ik naar een kaart van Europa staar en denk: “Waarheen nu?” mijn geest creëert een miljoen routes en mogelijkheden.
Maar dat is een Future Matt-probleem. Heden Rob heeft gemerkt dat het etenstijd is hier op Kreta, en terwijl de zon ondergaat, belt een ander restaurant aan zee in Chania, met zijn vers gevangen vis en gekoeld glas witte wijn, mij.
En dat is een oproep die ik gewoon niet kan weerstaan.
*Opmerking : ik zal binnenkort een bericht plaatsen over de kosten.
