Ik heb op veel plaatsen in de wereld stukjes van mijn hart achtergelaten: New York, Parijs, Stockholm en Hong Kong, om er maar een paar te noemen. Maar geen enkele plaats heeft een groter stuk dan Thailand. Het was lange tijd mijn thuis (en is dat in veel opzichten nog steeds ). Geen enkele tijd is lang genoeg, en elke tijd weg is te lang. Elke keer dat ik het mis, ga ik naar een Thais restaurant, shockeer het personeel door Thais te spreken, geniet van een kort gesprek met hen en eet mijn gewicht aan eten op.
Maar ik ga altijd teleurgesteld weg.
Zelfs de beste gerechten in de meest authentieke restaurants zijn nooit zo lekker als in Thailand. Het eten vult slechts tijdelijk een gat in mijn hart. Ik loop verzadigd maar nooit tevreden weg. Ik ga Thailand alleen maar meer missen.
Maar toen ging ik naar Berlijn en mijn wereld veranderde.
Een paar maanden geleden vond mijn vriendin Jodi heerlijke soep op een Thaise weekendmarkt in Berlijn en riep deze uit tot de beste die ze buiten Thailand had gehad. Ik staarde naar de foto van haar rode varkensnoedelsoep. Ik was in shock. Ondanks mijn jarenlange zoektocht heb ik het buiten Thailand nooit gevonden.
Dus toen ik twee weken geleden in Berlijn was, ging ik naar die markt voor de lunch. Ik was als een mot voor de vlam, alleen kwam mijn vuur in de vorm van soep. Toen ik het park naderde en kleurrijke parasols uit de grond zag schieten en de geur van kokend voedsel eronder vandaan kwam, veranderde mijn wandeling in een sprint. Mijn verwachtingen waren hooggespannen: de online recensies van deze markt stonden garant voor de authenticiteit ervan, en de foto’s lieten het echt lijken. Maar had ik echt Thais streetfood kunnen vinden in een park in Berlijn?
Ik dwaalde over de markt en zag verkopers op matten zitten, koken op kampeerfornuizen, pepers pureren en in het Thai heen en weer naar elkaar schreeuwen. Het leek zeker alsof het echt was. Maar hoe zit het met de smaak? Zou het echt zijn? Ik zag een soepdame en liep naar haar toe, waarna ik het in al zijn glorie zag:
Daar was het: kuay tiew moo dang : noedelsoep met rood varkensvlees.
Mijn hart welde van vreugde. Omdat de bouillon urenlang smaak blijft behouden, kun je deze soep buiten Thailand niet vinden; de voedselveiligheidswetten in westerse landen staan dit niet toe. Maar daar was het. Hier in dit park. Duitse functionarissen moeten de andere kant op hebben gekeken toen vrouwen pepers fijnmaakten om som tam te maken zonder handschoenen te dragen, verkopers authentieke Thaise ijsthee schonken, pad kra pao gai (pikante kip en basilicum) werd bereid zoals het in Thailand is (fijngehakt en snel gebakken), en de soep werd gekookt zoals hij zou moeten zijn. Er was geen koeling, geen gootsteen om het keukengerei schoon te maken.
Ik bestelde de soep, ging op het gras zitten eten en werd vervoerd. De zoete en pittige smaak van de bouillon, het rode varkensvlees, de textuur van de noedels en het knapperige zwoerd waren allemaal zo perfect als ze maar konden zijn.
Toen ik klaar was, dacht ik alleen maar aan ‘meer’.
Ik dwaalde over de markt, slingerde tussen rijen en rond verkopers, en at als een koning. Ik dook in een pittige (maar toch zo zoete) som tam die mijn mond deed branden, at plakkerige rijst gewikkeld in bananenbladeren (likte mijn vingers schoon) en maakte meerdere uitstapjes naar de vrouw die Thaise ijsthee verkocht. “Weer terug?” zou ze vragen.
“Ja!” ‘ zei ik glimlachend terwijl ik de helft van het kopje in één teug leegdronk. Ik sloot mijn ogen en dacht aan alle hete dagen in Bangkok waarop dit drankje me afkoelde.
Alles over de markt werd mee naar huis genomen – van de manier waarop het eten werd bereid, tot de zakjes waarin afhaalbestellingen werden gedaan, tot de stijl van de lepel en zelfs de kleine opstapjes, zo populair in heel Zuidoost-Azië , waar je op zit terwijl je eet. eten.
Deze plaats ligt zo dicht bij Thailand als je kunt bereiken zonder er daadwerkelijk heen te gaan.
De volgende dag ging ik terug met een groep vrienden, bestelde een aantal gerechten en at in familiestijl. Het was te mooi om niet nog een keer terug te gaan. Als de markt elke dag open zou zijn, zou ik er zijn geweest, met mijn gezicht begraven in een of ander Thais gerecht, maar helaas is de markt alleen in het weekend geopend.
Berlijn heeft veel te bieden: coole hipsters, eten, muziek en kunst. En nu heeft het iets dat nergens anders buiten Thailand te vinden is: authentiek Thais eten. Dit is de beste die ik buiten Thailand heb gevonden. Mis dit niet als je in Berlijn bent en van deze keuken houdt. Berlijn zal nu het middelpunt zijn van mijn toekomstige reizen door Europa, zodat ik kan genieten van het Thaise eten waar ik alleen maar van droom.
De markt bestaat al twintig jaar in Berlijn en vertoont geen tekenen dat deze zal verdwijnen, wat goed is, want met al het reizen dat ik tegenwoordig naar Berlijn doe, wil ik mijn oplossing hebben.
Routebeschrijving
Neem de U-Bahn naar Fehrbelliner Platz; het is in het park buiten het treinstation. De markt is in de zomer op zaterdag en zondag geopend als er geen regen valt. Het begint rond 12.00 uur en eindigt rond 20.00 uur, met als piektijd 13.00 – 17.00 uur. Op zondag zijn er meer mensen en verkopers, hoewel de zaterdag steeds populairder is geworden bij verkopers.
