Dit is een gastpost van Sean Ogle, die blogt over locatie-onafhankelijkheid op locationrebel.com
Als je aan gevaarlijke eilanden denkt, denk je misschien aan het aardbevingsgevoelige en door armoede geteisterde Haïti. Of misschien is het Australië , met zijn dodelijke spinnen en slangen. Of misschien ligt het ergens nog verder afgelegen, zoals de jungle-wildernis van Borneo.
Toch is er een eiland dat veel gevaarlijker en veel minder voor de hand liggend is. Dat eiland is Ko Phi Phi voor de kust van Thailand.
Ko Phi Phi is een van de beroemdste eilanden van Thailand. Het is een van de grootste toeristische bestemmingen van het land en hier is de film The Beach opgenomen.
Elk jaar trekken duizenden mensen naar dit eiland om te ontspannen in de zon, te zwemmen in de oceaan en te duiken op de omliggende riffen. Maar ondanks de internationale reputatie als reisbestemming van wereldklasse, kan het voor veel jonge reizigers vaak de gevaarlijkste plek zijn die ze bezoeken tijdens hun reis door Zuidoost-Azië . Wat maakt Ko Phi Phi zo gevaarlijk?
Twee woorden: emmers en vuur .
Voor degenen onder u die niet bekend zijn met de Thaise emmer: het is een combinatie van Red Bull, Thaise whisky en cola of sprite. Het dankt zijn naam aan de kleine zandemmers waarin ze worden geserveerd en is een belangrijk onderdeel van de Thaise toeristenroute.
Mijn persoonlijke emmer-en-vuur-verhaal begon schijnbaar onschuldig genoeg, met een brandend touw dat op mijn voet landde.
Oorspronkelijk dacht ik er niets van. Ik heb het schoongemaakt en verzorgd. Maar drie weken later, toen ik een infectie van een halve centimeter diep had en mijn eerste bezoek aan een Thais ziekenhuis moest brengen , besefte ik dat het meer dan niets was.
Anderen krijgen het nog veel erger: ze raken verminkt aan vlammende springtouwen of vallen bovenop vurige limbo-stokken. Ik zag een Britse man met geweld van de activiteiten worden verwijderd omdat hij te dronken was om de voortdurende brandwonden te voelen die hij zichzelf met het touw toebracht.
De combinatie van emmers en de vuurcapriolen die plaatsvinden in strandbars als Ibiza en Apache zorgen ervoor dat dronken reizigers de beste nachten kunnen beleven die ze zich nooit zullen herinneren, en toch littekens achterlaten die hen de nachten nooit zullen laten vergeten. besteed aan Ko Phi Phi .
Op een bepaalde avond kun je rond 22.00 uur naar een van deze strandbars gaan en een opwindende vertoning van poi-vuurdansers, vuurspringers en zelfs een vuurlimbo aanschouwen.
Je kijkt vol ontzag toe terwijl je aan je eerste drankje nipt en vraagt je af hoe iemand het lef zou kunnen hebben om deel te nemen aan zo’n acrobatisch vertoon van vuurbeheersing. De Thais die deze bewegingen uitvoeren lijken er meesters in te zijn en vangen vuurballen op die vanaf de overkant van het strand naar hen worden gegooid. Ze hebben echt talent.
Na verloop van tijd begint er echter iets te veranderen. De lokale bevolking begint toeristen uit te nodigen om deel te nemen aan een touwtjespringen, waarbij ze beloven langzaam te gaan en er altijd voor te zorgen dat je niet gewond raakt.
Maar naarmate de avond vordert, wordt het publiek opgewondener, dronkener en gedurfder. Ze willen sneller gaan en soms met twee tegelijk. Naarmate ze dronkener worden, vertragen hun reflexen – en dat is het moment waarop mensen gewond raken.
Terwijl de alcohol blijft stromen, lijkt het vuur te verdwijnen, terwijl je pronkt met je flexibiliteit en vermogen om met je hoofd in de vlammen te duiken. De volgende dag lijkt het alsof overal waar je kijkt op Ko Phi Phi reizigers hun armen of hoofden hebben verbonden. Ze lopen op krukken of hebben misschien een paar afgietsels op verschillende aanhangsels.
Na je eerste nacht op het eiland begrijp je waar die vandaan komen.
De tijd die ik op Phi Phi doorbracht was een van de beste die ik in Thailand heb gehad . Ik hield van de stranden en de mensen die ik ontmoette. Toch is het belangrijk om je bewust te zijn van wat daar gebeurt en je niet te laten beïnvloeden door je vrienden of je nachtelijke ‘vloeibare moed’.
[ Opmerking van Matt : ik hield niet van Ko Phi Phi .]
Sean Ogle is een locatie-onafhankelijk ondernemer die mensen leert hoe ze angst kunnen overwinnen om het leven te leiden dat ze echt willen.
