Heb je ooit van een bestemming gehouden, maar kon je niet bedenken waarom – of zelfs maar een manier – om je gevoelens te uiten? Dat is mijn dilemma met Marokko .
In augustus ging ik op tournee met Intrepid Travel en doorstreepte een land dat al lang op mijn bucketlist stond. Ik reed op een kameel, dronk alle muntthee die ik kon vinden, verdwaalde in de medina’s en at meer couscous dan ik menselijkerwijs mogelijk achtte.
Ik hield van de etrip. Onze gids Rashid was vriendelijk, nam ons mee om shisha te roken, stelde ons voor aan de lokale bevolking en was over het algemeen erg behulpzaam. Ik raakte bevriend met mijn reisgenoten en kon goed overweg met mijn kamergenoot (wat tijdens een rondreis een enorme zegen is).
Marokko zelf verbaasde me. Ik hield ervan om over straat te lopen en te worden overspoeld door de geur van duizend verschillende kruiden, verdwaald te raken in de doolhofachtige medina’s met hun eindeloze hoeken en gaten, de chaos van miljoenen mensen die rondscharrelden met verkopers die strijden om je aandacht, en de karmozijnrode het rood van de Sahara met zijn eindeloze glooiende duinen was alles wat ik wilde dat ze waren.
Natuurlijk waren er veel overweldigende momenten waarop ik me als een vis in het water voelde en de dingen niet gingen zoals ik wilde. Maar ik geniet van die momenten omdat je groeit als je uit je comfortzone wordt geduwd.
Reizen gaat over je ongemakkelijk voelen.
Marokko was alles wat ik wilde dat het was. Het voldeed aan al mijn verwachtingen, maar om de een of andere reden was mijn ervaring moeilijk onder woorden te brengen. Waarom kan ik niet uiten hoe ik over Marokko denk? Het houdt mij al maanden bezig.
Ik heb mijn hersens pijn gedaan door erover na te denken, erover na te denken in de trein en naar een knipperende cursor te staren terwijl ik erover probeerde te schrijven.
Toen, een paar weken geleden, drong de reden plotseling tot mij door.
Een constante in mijn reizen – en ik weet zeker dat velen van jullie hetzelfde zullen voelen – is die van een toetssteen, een bepalend punt waar de reis allemaal samenkomt en fungeert als een prisma voor alles wat de reis vertegenwoordigde.
Tijdens mijn reis naar Japan raakte ik bevriend met een plaatselijke inwoner die Engels wilde leren.
In Costa Rica raakte het verdwaald in de jungle.
In Oekraïne was het wodka drinken met de lokale bevolking die minder Engels kende dan ik Russisch (en ik ken alleen “cheers” en “hallo”).
Tijdens mijn eerste bezoek aan Thailand ontmoette ik de vijf mensen die mijn leven veranderden.
In Ios werd het door mijn hosteleigenaar meegenomen naar een plaatselijk gemeenschapsfestival.
De meeste reizen draaien rond één herinnering die de reis kristalliseert en alles in beeld brengt. Elk van de momenten verbindt al mijn andere herinneringen aan een plek: het eten, de geuren, de bezienswaardigheden, de mensen. Het is het eerste dat in je opkomt als je aan de plek denkt.
Ondanks de geweldige tijden die ik heb gehad en de geweldige reisroute die Intrepid heeft samengesteld, heb ik me gerealiseerd dat de reden dat ik zo ambivalent ben over Marokko is dat ik die toetssteen mis. Er is geen “whoa”-moment dat ik kan aanwijzen waarop ik me ultra-verbonden voelde met het land.
Maar ook al mis ik een groot moment, ik heb duizenden kleintjes – starend naar de miljoen sterren in de duisternis van de woestijn, dwalend door de lege ruïnes van Volubilis, nieuw voedsel ontdekkend met een aantal fantastische Australiërs op mijn tour, vriendschap sluitend met de vissen verkopers en zich tegoed doen aan verse zeevruchten in Essaouira, verdwalen in de medina’s, onderhandelen over een schaakspel en lachen met de verkoper, en ongeveer 1.000 potten muntthee drinken (OK, een beetje overdreven, het was waarschijnlijker 999).
Misschien heb je dat ene speciale moment niet nodig. Misschien heb ik te lang op die toetssteen als kruk vertrouwd.
Paul Theroux zei ooit dat reizen achteraf alleen maar glamoureus is. Ik weet niet zeker of ik het daarmee eens ben, maar waar ik wel zeker van ben, is dat ik, achteraf gezien, nu pas echt de tijd waardeer die ik in Marokko heb doorgebracht en hoe uniek het was.
Soms raken je zintuigen zo gehavend dat het tijd kost voordat het stof is neergedaald, de gedachten zijn verwerkt en de prachtige momenten tot hun recht zijn gekomen.
Noot van de redactie : ik ging met Intrepid Travel naar Marokko tijdens hun Best of Morocco-tour. Het maakte deel uit van mijn voortdurende samenwerking met Intrepid Travel . Ze betaalden de kosten van de rondreis, vlucht en maaltijden.
