Twee jaar geleden schreef ik over hoe bevoorrecht en gelukkig we zijn dat we de wereld rond kunnen reizen. Ongeacht onze omstandigheden of budget, het feit dat we überhaupt reizen betekent dat we iets doen waar het grootste deel van de wereld nooit de kans voor zal krijgen. Ik bedoel, de meeste mensen verlaten nooit hun eigen land, laat staan hun continent.
Toch doen wij precies dat.
Ik schreef toen (en sorry dat ik mezelf citeer):
Te midden van de “zeg je baan op om de wereld rond te reizen”-cheerleading die zo vaak voorkomt op reiswebsites (waaronder deze), vergeten we vaak dat het niet voor iedereen gemakkelijk is.
Er zijn mensen voor wie geen mentaliteitsverandering, bezuinigingen of budgettips hen zullen helpen reizen – degenen die te ziek zijn, ouders of kinderen hebben om voor te zorgen, met grote schulden kampen, of drie banen hebben alleen maar om de huur te verdienen.
Per slot van rekening moeten 2,8 miljard mensen – bijna 40% van de wereldbevolking – rondkomen van minder dan 2 dollar per dag! In mijn thuisland, de Verenigde Staten, leeft 14% van de bevolking onder de armoedegrens, 46 miljoen mensen leven van voedselbonnen, velen moeten twee banen hebben om rond te komen, en we hebben een biljoen dollar aan studieschulden die mensen naar beneden trekken. .
Niets wat een website kan zeggen, zal reizen op magische wijze voor deze mensen werkelijkheid maken.
Degenen onder ons die wel reizen, zijn een bevoorrechte groep.
Dat wil niet zeggen dat hard werken niet telt, maar hard werken bestaat niet in een zeepbel – de omstandigheden die de kansen creëren dat hard werken vruchten afwerpt, zijn vaak net zo belangrijk als het werk zelf: steun van familie en vrienden , banen die overuren mogelijk maken, een sterke nationale munt, goedkope vluchten of gouden paspoorten waarmee je in het buitenland werk kunt vinden .
Al deze dingen zijn net zo belangrijk als uw vermogen om geld te besparen.
De meesten van ons die reizen, kunnen nauwelijks rondkomen of van een of andere vorm van sociale bijstand profiteren, of vragen zich af of we de volgende maaltijd kunnen betalen. Er wordt voldaan aan onze basisbehoeften.
Of u nu de wereld rondreist voor $ 10, $ 50 of $ 200 per dag , het simpele feit dat u voor uw plezier reist, zorgt ervoor dat u in de mondiale minderheid verkeert.
Reizen herinnert me er voortdurend aan te beseffen hoe gelukkig ik ben om te doen wat ik doe en dat ik toegang heb tot onderwijs, ondersteuningssystemen en middelen die het grootste deel van de wereld niet heeft.
Mijn bezoek aan Madagaskar was mijn meest recente herinnering hieraan.
Madagaskar is een land met 26 miljoen inwoners en ontvangt minder dan 300.000 toeristen per jaar. Hier leeft 75% van de bevolking in extreme armoede , en 25% leeft in gebieden die vatbaar zijn voor natuurrampen (overstromingen, cyclonen, droogte).
Bijna de helft van alle kinderen onder de vijf jaar is ondervoed, en het BNP bedraagt slechts 360 dollar per hoofd van de bevolking (waarbij 92% van de bevolking leeft van minder dan 2 dollar per dag). Madagaskar is ook een van de tien landen die het grootste risico lopen op de gevolgen van de klimaatverandering. Het land staat op de 162e plaats van 189 op de Human Development Index van de VN.
De zaken zijn zo slecht dat er recentelijk een pestepidemie heeft plaatsgevonden. Ja, die pest.
Hoewel ik tijdens mijn reizen eerder armoede heb gezien, is deze nog nooit zo open, levendig en wijdverspreid geweest als wat ik in Madagaskar zag.
Mijn gids Patrick vertelde me over de benarde situatie van Madagaskar: corruptie, aantasting van het milieu, armoede, slechte infrastructuur en een gebrek aan onderwijs (inclusief seksuele voorlichting) dat heeft geleid tot overbevolking en een gebrek aan banen. Het is een vicieuze cirkel die nooit lijkt te eindigen.
In Madagaskar zijn er meer gaten in de wegen dan een plakje Zwitserse kaas, en er zijn te veel auto’s en er gebeuren regelmatig ongelukken. Een afstand van 250 km (150 mijl) kan tot acht uur duren. Terwijl ik daar was, stortte een brug op de enige noord-zuidweg in omdat een vrachtwagen er te zwaar voor was (omkopingen bij gewichtsstations komen vaak voor). We moesten over een rivier waden zodat een andere bus ons aan de andere kant kon ophalen.
En de drie spoorlijnen, aangelegd door de Fransen in de jaren zestig, rijden maar een paar keer per maand, worden vooral gebruikt voor goederenvervoer en vallen regelmatig uit.
Madagaskar is een plek waar de huizen me deden denken aan de vroege kolonisten van de Amerikaanse vlakten: huizen van aarde en modder met strooien daken en één klein raampje voor lucht. Toen ik er eentje bezocht, viel mij meteen de muffe lucht en het gebrek aan ventilatie op. Het is geen wonder dat luchtwegaandoeningen daar zo’n probleem zijn.
Het is een land waar kinderen een samensmelting dragen van alles wat ze maar kunnen vinden – en vaker wel dan niet, is het gevuld met gaten.
Het is een plek waar mensen in sloppenwijken wonen en hun kleren drogen aan de rivieroevers. Waar mensen vissen en boeren in stedelijke gebieden, naast fabrieken die vervuiling in de waterwegen dumpen.
Het is een land waar ik mensen heb zien delven naar saffieren in zulke barre omstandigheden dat het alleen maar omschreven kan worden als een scène uit Blood Diamond . Dit is een plek waar de mijnindustrie mensen onder verschrikkelijke omstandigheden in bedrijfssteden houdt, simpelweg omdat ze weten dat mensen geen andere keus hebben.
Het is een plek waar het soort armoede waarover je leest heel erg reëel wordt.
Dit wil niet zeggen dat ik nooit wist dat dit spul bestond. Ik ben niet naïef of dom om te denken dat de wereld een sprookje is. Ik heb het nieuws gelezen. Ik heb de documentaires bekeken. Ik heb gereisd. Ik heb eerder corruptie, politieke onrust en armoede gezien.
Maar het is één ding om te lezen over grimmige – echt grimmige – armoede, en het is iets anders om het voor je te zien.
Dit is geen situatie waarin je denkt: “Oh, wauw, het is armoede! Laten we foto’s gaan maken voor Instagram om mensen te laten zien hoe zorgzaam we zijn.’
Nee. Dit is een van die situaties waarin je zeepbel barst en wat je op tv ziet (“Voor slechts twee dollar per dag…”) en het nieuws van abstract naar reëel gaat.
Het is tegenwoordig zo gemakkelijk geworden om in je comfortzone te reizen en nooit oog in oog te komen met aspecten van de wereld die totaal kunnen veranderen wie je bent en wat je denkt. Het is gemakkelijk om op het backpackerspad, op rondleidingen of in hotels te blijven en nooit iets te zien waardoor we met ons voorrecht worden geconfronteerd. Het is gemakkelijk om alleen te zien wat je wilt zien, naar Facebook te staren in hostels, backpackerbars te bezoeken, rondreizen met grote bussen te maken, van resort naar resort te vliegen en culturele evenementen bij te wonen die speciaal voor toeristen zijn ontworpen.
We zijn vaak in het buitenland, maar nooit buiten onze bubbel.
Als reizen bedoeld is om je uit je comfortzone te halen en je geest te verruimen, moet je plaatsen bezoeken die dat doen.
En je moet je telefoon opbergen, wegblijven van andere toeristen en buiten de gebaande paden gaan. Je moet jezelf uitdagen. Voor mij maakt dit deel uit van de schoonheid van reizen. Het dwingt je buiten je bubbel, wat perspectief toevoegt aan het leven en begrip van de wereld.
Je beseft hoeveel geluk je hebt dat je kunt reizen, terwijl je leert hoe het grootste deel van de wereld werkelijk leeft. Om het te zien, om het te ervaren. Terwijl we ruzie maken op Facebook en Twitter-memes delen, gaan kinderen over de hele wereld hongerig naar bed.
Dit wil niet zeggen dat ik pleit voor ‘armoedetoerisme’. En ik pleit er niet voor om een week lang bij een of andere organisatie te helpen. Nee. Wat ik zeg is dat als je naar plaatsen gaat die zo verschillend zijn van de jouwe, je je geest kunt openen voor andere culturen, levensstijlen, gedragingen en inkomensniveaus.
Maar alleen als je buiten je comfortzone breekt.
Mijn reis naar Madagaskar was een diepgaande reis, omdat het me uit mijn bubbel trok en me eraan herinnerde dat er grote ongelijkheid in de wereld bestaat, waardoor ik er meer aan wilde doen.
Het was een herinnering om je opnieuw te abonneren op de denkrichting van Ralph Waldo Emerson:
Om vaak en veel te lachen; Om het respect van intelligente mensen en de genegenheid van kinderen te winnen; Om de waardering van eerlijke critici te verdienen en het verraad van valse vrienden te verdragen; Om schoonheid te waarderen, om het beste in anderen te vinden; Om de wereld een beetje beter achter te laten, of het nu gaat om een gezond kind, een stukje tuin of een verloste sociale toestand; Te weten dat zelfs maar één leven makkelijker is geworden omdat je geleefd hebt. Dit is gelukt.
Woorden zonder actie zijn niets. Ik mag niet te egoïstisch worden, en ik moet meer mijn best doen om iets terug te geven aan de plekken die mij zoveel geven.
Dus nu ik dit artikel afsluit, wil ik met dat doel enkele goede lokale ontwikkelingsorganisaties onder de aandacht brengen die werken aan het verbeteren van de levensomstandigheden in Madagaskar. Ik heb ze allemaal gedoneerd.
- Feedback Madagascar is een organisatie die armoede helpt verlichten door rechtstreeks met gemeenschappen samen te werken om de relatie tussen armoede, aantasting van het milieu en een slechte gezondheid te erkennen. Het geeft prioriteit aan projectlocaties in afgelegen gebieden.
- SEED Madagascar is gespecialiseerd in duurzame ontwikkelings- en natuurbehoudsprojecten in het zuidoostelijke deel van Madagaskar. De projecten omvatten de bouw van scholen, het beheer van natuurlijke hulpbronnen, milieubehoud en meer.
- Madalief is een non-profit organisatie gerund door een kleine groep in Nederland en heeft als doel arme kinderen in Madagaskar een betere toekomst te geven. Madalief helpt ook werkgelegenheid te bieden aan de lokale bevolking op de projectlocatie, zoals in het eco-sociale hotel in Ambositra (waar ik verbleef).
- Reef Doctor – Deze non-profitorganisatie voert al bijna twintig jaar natuurbehoudsprojecten uit in het zuidwesten van Madagaskar. Reef Doctor werkt aan het herstellen en behouden van kwetsbare habitats en overgeëxploiteerde hulpbronnen, en creëert tegelijkertijd projecten om de armoede in Madagaskar te verlichten.
In een land waar een maaltijd minder dan een dollar kost, corruptie wijdverbreid is en hoger onderwijs ongewoon is, kan met een beetje een heel, heel eind komen.
Ik moedig je aan om bestemmingen te zoeken die je ertoe aanzetten je leven te heroverwegen; om organisaties te vinden die anderen en het milieu helpen als u reist; om van de toeristische route af te komen, je geest te verruimen, je hart te openen en, zoals Gandhi zei, de verandering te zijn die we graag in de wereld willen zien.
En bezoek Madagaskar . Het is een prachtige plek.
